De Fransman snapt niets van het lawaai en roept "merde"en "f*ck you" als wij opbreken en ontbijten. Niemand trekt zich er wat van aan. Wij zijn in de meerderheid en wat zal zo'n kleine Fransoos beginnen tegen die lange gespierde Friezen en Hollanders die de reis van hun leven maken en zich door niemand laten tegenhouden.
Onze tijd is vijf uur opstaan en twee uren later stipt, vertrekken we voor de rit naar Nouakchott. De hitte is overdag bijna niet meer te harden: 40-50 graden Celsius. Toch fietsen we lange afstanden. Zo'n 120-150 kilometer moet er zeker afgelegd worden en zonder morren maken we die ook. Frank heeft er de brui aangegeven en gaat zijn eigen gang. Wel is er een kleine kans dat we hem in de hoofdstad weer zullen ontmoeten. Hij heeft van ons het adres gekregen waar wij van plan zijn te overnachten.
Het landschap verandert nu langzaam. De woestijn voldoet hier meer aan het klassieke beeld dat iedereen heeft: een zandbak. Toch ook hier en daar een toenemende vegetatie. Acacia's en zelfs grassen komen regelmatig vor. Zie foto.
We vragen ons af wat de functie is van de vele verlaten hutten langs de weg. Slechts enkele worden nog bewoond en zo nu en dan geeft een bordje aan dat er drinken en voedsel verkocht wordt. Een enkele keer zien we zelfs het bord camping staan. Ik veronderstel dat het achtergelaten hutten zijn van de wegenbouwers die hier nog niet zo lang geleden actief waren. Later vernemen we dat veel mensen, anticiperend op de economische "boom" die hier i.v.m. de gas-en olie vondsten verwacht werd, alvast restaurantjes claimden. De "boom" is niet geworden wat men hoopte en de hutten zijn nu het enige wat nog resteert uit die hoopvolle periode. Het grote probleem in Mauritanië is de verwoestijning, waardoor veel nomaden noodgedwongen hun leven in de woestijn moesten verruilen voor een moeizaam bestaan in o.a. Nouakchott. Velen hopen nog steeds op betere tijden met meer neerslag en dus een rentree in hun vorige habitat. Waarschijnlijk tevergeefs.
No comments:
Post a Comment