19/20-10-2006. Mauritanië. Droge Savanne.

De negentiende eindelijk weer op de fiets. Tot mijn opluchting verandert het landschap nu razendsnel. De woestijn wordt groener en groener. Acacia's beginnen het landschap te domineren. Hier en daar schemert de woestijn nog op de achtergrond, maar onmiskenbaar komen we in een meer mensvriendelijke omgeving. Hoewel... mensvriendelijk valt hier ook een beetje tegen. Alles is hier ingericht op overleven en bomen en planten pakken het vraatprobleem aan met doornen in alle soorten en maten. De lange stekels kun je nog wel vermijden, maar sommige zaaddozen zijn uitgevoerd met een harde stekelige schil en hechten zich in grote aantallen vast aan de fietsbanden. Gelukkig zijn de stekels net te kort om diep door te dringen, waardoor een aantal van ons de dans ontsnappen. Wie de pech heeft dat er nog banden met een niet al te dik profiel gemonteerd zijn heeft grote kans op lek rijden. Tijdens en na de pauzes zijn we dan ook druk in de weer met stekeltjes zoeken. Ze hechten zich aan lijf en leden. Gewoon even uitrusten in het dorre gras aan weerszijden van de weg kan niet. Je moet minstens een stuk hout o.i.d. zien te scoren voor je een beetje comfortabel kunt plaats nemen.
Toch voelt het als "thuiskomen" als we die avond voor het eerst sinds lange tijd weer tussen de struiken kunnen kamperen. (20/10 is er een dagverslag door mij geschreven, zie de site www.fietsenvooronderwijs.nl)

17-10-2006. Mauritanië. Nouakchott.

De Nouvelle Auberge heeft verschillende mogelijkheden om de nacht door te brengen. Je kunt in een grote bedoeïnentent slapen, op een kamer, of gewoon je tentje opzetten op het ommuurde erf. In eerste instantie kies ik voor de kamer. Er is echter maar één tweepersoonsbed. Ik als jongste bied aan om op de grond te slapen. Altijd beter dan in de tent en het scheelt weer wat werk. Die nacht word ik echter gestoken door muskieten. Ook schijnen er muizen rond te lopen. Niet zo'n fris idee maar de muskieten geven de doorslag:ik besluit te verkassen naar buiten en zet de volgende dag mijn tent maar weer op. De dag daarop breek ik hem ook weer af. Het rode stof dringt ook hier door alle kieren en gaten. Ik prefereer kans op malaria en muizengetrippel boven stofhappen. Gelukkig is er een spuitbus beschikbaar en kunnen we het muskietenprobleem verminderen.
Nouakchott is een stad met bijna één miljoen inwoners die voor een groot gedeelte hun nomadisch bestaan moesten opgeven en nu een vaak wanhopig bestaan lijden(geen schrijffout) in deze van twee kanten belaagde stad.De woestijn rukt op vanuit het oosten en door de harde wind is het gebied bijna permanent gehuld in een lichte mist van stof.Tevens ligt de stad onbeschermd voor extra hoge waterstanden aan de zeezijde, waardoor regelmatig overstromingen optredenen, het zeewater de muren van gebouwen aanvreet en grote aantallen krotten wegvaagt, die hier gebouwd zijn van o.a. blik en plastic.
Komt nog bij dat men hier een afvalprobleem heeft zonder weerga. Het begint al als je de stad nadert. Het stukje vierbaansweg -veel steden in de Sahara hebben brede invalswegen- wordt omzoomd door bergen afval, die zonder enig plan links en rechts van de weg de woestijn bedekken. In de stad zelf ligt het afval hoog opgetast en is de stank voor verwende westerlingen soms niet te harden. De atmosfeer wordt nog eens extra verpest door de dieselwolken van grote aantallen verouderde mercedessen die onophoudelijk schijnbaar doelloze rondjes rijden door de stad. Ook hier fietst men niet. De soms metersdikke afvallagen maken fietsen -zo ondervonden wij- tot een hachelijke onderneming. Regelmatig moet je in de benen omdat de banden te diep wegzakken in het stof- en straatvuil.
Hier moet je niet langer dan één dag verblijven. Helaas moeten wij er maar liefst twee volle rustdagen doorbrengen. Ik besluit dan ook mijn vrije tijd zoveel mogelijk te besteden op het terrein van de herberg. Er staan tenminste nog enkele bomen, waardoor je tenminste nog de illusie hebt van enig comfort. Eventueel kun je de kamer nog invluchten, ware het niet dat er een hinderlijke rioollucht hangt en de overgang naar airconditioning ook niet altijd even prettig is.

16-10-2006. Mauritanië. Zandstorm.

Tijdens zo'n lange reis heeft iedereen wel eens momenten waarop hij/zij zich afvraagt, waar je in hemelsnaam aan begonnen bent. Dit moment komt voor mij als ik me voor de zoveelste maal te rusten leg in mijn tentje en het fijne stof weer overal in binnendringt. Zelfs hier in het enige privé-domein dat mij nog rest ben ik niet veilig voor de grillen van moeder natuur.
Met Nouakchott als doel hebben we nog twee etappes voor de boeg. Als de wind echter aanwakkert en de zon zelfs verdwijnt achter dikke stofwolken, beseffen we dat het opzetten van een kamp tot grote problemen zal leiden.We hebben de wind mee en maken snelheden van vaak meer dan dertig kilometer per uur. We beoordelen de situatie van pauze tot pauze. Nouakchott ligt binnen handbereik en na enig overleg besluiten we een poging te wagen. Na een dikke tweehonderd kilometer staan we om halfzeven 's avonds voor de metalen deuren van de "Nouvelle Auberge" en kunnen we ons verheugen op maar liefst twee volle rustdagen in de hoofdstad van Mauritanië.