Keutenberg

Op mijn buro ligt een eenvoudig programmaboekje. De omslag is geel en de titel luidt: Open Nederlands Damkampioenschap Brunssum 1986. Wat heeft dat nu te maken met de Keutenberg? In 1986 deed ondergetekende voor de eerste maal mee met een groot meerdaags damtoernooi. En omdat ik in die tijd een gloednieuwe tot "randonneur" verbouwde Gazelle racefiets had aangeschaft, besloot ik mij per fiets naar Brunssum te begeven. Aldaar aangekomen belandde ik in Heerlerheide op camping "De Hitjesvijver" in een bungalowtent tesamen met o.a. Bauke Bies(ex-wereldkampioen junioren) en de nu nog steeds actieve topdammer Ron Heusdens. Dagelijks een partijtje dammen en 's avonds vertier op de camping was ons dagelijks ritme. De Tour de France zorgde voor veel gespreksstof en kijkplezier in het speellokaal Concordia in Brunssum. Zo kwam waarschijnlijk ook ter sprake dat ondergetekende fietsliefhebber was en is. Bauke Bies wilde wel een weddenschap met mij aangaan. Ik moest op onze vrije zondag ongezien de Keutenberg beklimmen: inzet een kratje Grolsch bier. Natuurlijk ging ik de weddenschap aan en die zondag daarop fietsten we met z'n drieën(Bé Eggens, Ron Heusdens en schrijver dezes) richting Keutenberg. Hoe de rest van het damgezelschap daar naartoe gereisd is kan ik me absoluut niet meer herinneren. Feit is wel dat praktisch alle ingezetenen van de bungalowtent zich verzameld hadden op een terrasje aan de voet van de beruchte heuvel. Van een insider had ik inmiddels gehoord dat je in de kleinste versnelling moest starten omdat het steilste stuk direct na een S-bocht begint. Zo gezegd zo gedaan. Samen met mijn secondant Ron Heusdens ging ik van start. Toen ik na de bocht de helling ontwaarde sloeg de schrik mij om het hart. Dit leek mij onmogelijk! Bijna als een muur verrees de heuvel. Toch slaagde ik erin om deze hindernis te nemen en haalde zowaar de top. Weddenschap gewonnen. Zelfs de regionale omroep besteedde in een sportuitzending kort enige aandacht aan het festijn.
Nu precies twintig jaar(toeval?) en drie dagen later heb ik als voorlopige afronding van mijn training voor de fietstocht Bolsward Ghana drie bekende heuvels beklommen. Vanuit standplaats Heerlen natuurlijk op de fiets naar Valkenburg om de eerste trofee te pakken: de Cauberg. Toen we in Valkenburg aan een lokalo de weg vroegen naar de Cauberg en de reden noemden, bekeek de man bushy (naam van mijn randonneur) en wees ons bijna meewarig de juiste weg. Nee dit zag hij niet zitten. En inderdaad, voor een buitenstander zag ik er niet echt uit als een bergbeklimmer. Bushy, behangen met een stuur- en fietstas en een grijzende "opa" met pet in vrijetijdskleding. Nee, dat moest een vergissing zijn. Extra gemotiveerd begaven wij ons op weg naar de voet van de heuvel. Wielrenners met superlicht materiaal gingen (vaak) puffend naar boven. Gelukkig slaagde ik erin zonder echt veel moeite de top te halen. Dus op naar de Keutenberg. Het echte werk. Toen we bij de voet van de heuvel arriveerden zette ik zonder pardon aan en hoewel "de muur" me weer schrik aanjoeg, spurtte ik ook hier met volle bepakking naar boven. Op de top stonden een aantal jongelui bijna te kotsen van inspanning, terwijl ik ontspannen aan een buurtbewoner, die met een flesje bier in de hand onze inspanningen zat aan te kijken, kon vragen of dit misschien al het hoogste punt was. En inderdaad ik was er. Later die dag was de Vaalserberg echt niet moeilijk meer. Missie geslaagd!
Op de foto sta ik aan de andere kant van het gehucht op de Keutenberg. Op de achtergrond is nog juist een gebogen figuur te zien, kokhalzend van inspanning!

Even voorstellen.....

Vanaf vrijdag 7 juli werd een weekend doorgebracht in Havelterberg. De laatste oefening voor het vertrek op 21 augustus uit Bolsward. Iedereen kon zijn of haar uitrusting testen. Ook de twee begeleidende vrachtwagens waren aanwezig. De chauffeurs werden in de gelegenheid gesteld om te oefenen op het militaire oefenterrein. Iedereen mocht een ritje meemaken en het spreekt bijna vanzelf dat de belangstelling groot was. Op de laatste dag was het thuisfront uitgenodigd om onder het genot van een hapje en een drankje het kamp en de uitrusting te bezichtigen. Natuurlijk werd er ook gefietst! Zaterdag 8 juli fietsten we HomeCenter woonboulevard(Wolvega) binnen en kregen koffie met appelgebak aangeboden door mede-fietser/sponsor Piet Kapenga. Zijn zoon maakte een fraaie groepsfoto voor het enorme winkelpand, waarop de fietstocht die grotendeels door de provincie Drenthe leidde, vervolgd werd. Op de foto staan de volgende personen.
Achterste rij van links naar rechts: Peter Visser, Jurjen Hiemstra, Gerrit Nijboer, Henk Kroes, Sieds Wobbes, Eeltsje Bosma, Piet Kapenga, Durk de Vries, Annemiek te Morsche, Joop Krabben, Theo Engwerda, Bart Visser,Ype Roorda en Cor Hennis.
Voorste rij zittend van links naar rechts: Baukje de Jong-Spoor, Mient Krabben-Engelen, Lieuwe Tamme Jansma, Martin Kolbrink, Hadewych Nieuwe Weme en Jan Boelen. De vet gedrukte namen fietsen naar Ghana/Accra.

Friese Elfsteden Rijwieltocht 2006

Voor mij ligt een rood/oranje plastieken mapje met in grote zwarte letters: "Foto Modern in de Hoogstraat" en in kleiner letterformaat het adres. Reeds in 1989 (17 jaar geleden) gebruikte ik dit mapje om mijn stempelkaart droog te kunnen houden in het (ongetwijfeld) ook toen bezweette wielrenshirt. Het mapje dient nu al jaren als bergplaats voor (nu) 24 stempelkaarten van de Elfstedentocht. Ik had toendestijds de gewoonte om enkele notities te maken over het verloop van de tocht. De aantekeningen waren in '89 als volgt:
* Uitstekend fietsweer. Zonnig, 20 graden Celsius en winderig. Alleen gefietst.
* Praktisch ongetraind aan de start. Nogal wat last van beide knieën.
* Veel moeten "plakken"door gebrek aan kracht.
* Omstreeks zes uur was ik terug in Bolsward.
* Weer vaak gedacht: nooit weer meedoen.
* De achterband was gammel. De buitenband is langs de rand zwak. Daardoor een slingerend wiel.Reeds nabij Dokkum zorgenkindje.
En hoe verliep de tocht in 2006? Op papier mijn 24e, maar voor de organisatie mijn 1e!? We mochten starten in groep twee. 's Ochtends was het koud en zagen we de zon niet. Een harde wind maakte de rit zwaar. Dit gold niet voor onze ploeg. De meesten zijn nu dermate in vorm dat de vaart er behoorlijk in zat. Teamleider Eeltsje moest ons zo nu en dan intomen om zijn eigen tijdschema te kunnen handhaven. Dat werd dus koffie drinken in Dokkum en nog wat langere tussenstops in diverse plaatsen. 's Middags werd het weer wat vriendelijker door een dun zonnetje. Om een uur of half zes stonden we zonder kleerscheuren aan de finish. Zelf had ik het gevoel nog nooit zo gemakkelijk en relaxt de Elfstedentocht te hebben volbracht.

Klimwerk in Het Sauerland.

Vier dagen fietsen in het Sauerland. Donderdag 25 mei tot en met zondag 28 mei hebben we getraind in het middelgebergte. Natuurlijk heb ik wel eens een heuvel beklommen, maar vergeleken met het Sauerland zijn de Limburgse heuvels "peanuts". En juist mijn ervaringen met het Limburgse heuvelland in een reeds weer grijs verleden, waren geen groot succes. Integendeel, meestal moest ik halverwege een beklimming afstappen. Zelfs de Vaalserberg was niet voor mij weggelegd. In een nog grijzer verleden was ik op straffe van het betalen van een kratje bier(weddenschap met topdammer Bauke Bies) er nipt in geslaagd de Keutenberg te beklimmen, maar toen was ik redelijk getraind.
Ik besloot dan ook om mijn "racefiets" nog wat op te peppen met wat kleinere versnellingen.
Na een barre autorit kwamen we ver na middernacht aan in Usseln. De jeugdherberg aldaar stond geheel tot onze beschikking.
De volgende morgen vertrokken we na een goed ontbijt met veel harde broodjes voor de eerste rit. Na een snelle afdaling richting dorpskern kregen we vrij snel de eerste beklimming voor onze kiezen. Voor mij kwam dit te vroeg. Halverwege moest ik afstappen. Teamgenoot Eeltsje naderde en ik sloot me bij hem aan. Na enkele tientallen meters moest ook Eeltsje van de fiets. Ook mijn tempo liep weer terug tot nul. Dit moest ik dus nog drie dagen zien vol te houden!? In eerste instantie had ik de neiging om de fiets in de bosjes te werpen en in de volgauto te stappen. Met bezwaard gemoed stapte ik weer op de fiets, evenals mijn teamgenoot. Gelukkig bereikten we daarna de top zonder afstappen en werd het vlakker. Tot mijn eigen verbazing kreeg ik na deze afgang geen problemen meer. Integendeel zelfs. Ik groeide uit tot één van de betere klimmers van het gezelschap en kreeg er zelfs plezier in. Ondanks het zo nu en dan bar slechte weer hebben we genoten van fietsen in het Sauerland. Op de foto ben ik bezig met wat smeerwerk. Door het vele hemelwater waren de kettingen de tweede dag roestbruin van kleur en moest er onderhoud gepleegd worden. Mijn gesprekspartner is bioloog Marc die als chauffeur de tocht zal meemaken.

Zwoegen op de Holterberg

Zaterdag 13 mei was er een extra training op de Holterberg.(60 meter+NAP) Voor de onverschrokken Afrika-fietsers zeker interessant. Immers, de Pyreneeën(Frankrijk), Het Rif-gebergte en het Atlas-gebergte (Marokko) zullen beklommen moeten worden. Onder leiding van trainster Baukje werd de "berg" drie keer bedwongen, met dien verstande dat een helling met een percentage van 10% steeds twee keer genomen moest worden. Dankzij het vele voorwerk slaagden alle fietsers erin om zonder problemen de 75 kilometer op de teller te krijgen. Op de foto is het peloton in actie bij de eerste beklimming vanuit Holten. We zijn gestart in Nijverdal en hebben de asfaltweg over de berg achter de rug. Op kop gaan links Bart Visser(80 kilo) geflankeerd door de frêle Theo Engwerda (60 kilo) Lichtgewichten zoals Theo hebben weinig moeite met hellingen zoals deze. Ik moest de tweede ronde gas terug nemen. Mijn versnellingsapparaat heeft een te zwaar verzet voor de bergen.

Vreemde vogel

Meer dan zeven kilo lichter en zojuist een nieuw record gevestigd: meer dan 25 kilometer per uur gemiddeld over een afstand van 40 kilometer, sta ik als een alien in de achtertuin. Het nieuwe sponsortenue is klaar en moet natuurlijk geshowd worden. Piet Kapenga(Home Center Woonboulevard Wolvega) is zo vriendelijk geweest een complete kledinguitrusting beschikbaar te stellen. Piet is zelf ook deelnemer aan de tocht. Weliswaar niet tot en met Accra, maar Gibraltar is ook een pittig stuk. We hebben de beschikking over een helm, twee wielerbroeken plus shirts, beenstukken en een bijpassend jack. Begin mei en het begint te kriebelen. Deze maand moeten we 800 kilometer fietsen. Ik denk dat het er meer zullen worden. Fietsen werkt sterk verslavend. En zeg nou zelf, wie wil er met zulk weer als vandaag niet een blok om. De combinatie techniek en menselijke spierkracht is altijd weer genieten. Inmiddels 1200 kilometer getraind en het verbaast mezelf hoeveel kracht je nog tot op hoge leeftijd kunt opbouwen. Het voelt alsof ik aan mijn tweede jeugd ben begonnen!

2. Grote bonte specht.

Altijd weer een leuke waarneming: de grote bonte specht. Deze boomklimmer is een regelmatige gast in onze achtertuin. Er staat o.a. een knobbelige esdoorn, waarin altijd wel wat insecten e.d. zich verschuilen. De specht is gedeeltelijk een trekker maar kan ook een standvogel zijn. In de winter- en zomermaanden heb ik deze kleurige vogel in onze omgeving gespot. Zo ook vandaag weer. Deze tijd is ideaal voor het doen van waarnemingen. De bladeren zijn nog niet volledig tot ontplooiïng gekomen, maar de vogels zijn volop bezig met liefdesperikelen en nesteldrang. Opvallen is nu noodzaak om aan de man of vrouw te komen. Zijn er eenmaal jongen dan is het zaak om je gedeisd te houden.

1. Gekraagde roodstaart

Gekraagde roodstaart.
Al jaren hou ik me bezig met het spotten van vogels. Vandaag 25-04-2006 weer een mooie waarneming in onze achtertuin: de gekraagde roodstaart. Geen zeldzame vogel in Nederland, maar kennelijk wel in onze omgeving. In mijn notitieboek staat een eerdere waarneming op 20-08-1998 en daarna niet weer. Het kan een trekker wezen maar het is ook heel goed mogelijk dat we een nieuwe bewoner in de tuin krijgen! De roodstaart is een levendige vogel die o.a. insecten en bessen op het menu heeft staan.

Weer een etappe verder.

Vanmorgen voor het eerst sinds lange tijd een uitgebreide sportkeuring ondergaan. Toch altijd weer spannend. Viel dus mee. Na een algemene vragenlijst over de gezondheid en wat kleine testjes zoals ogen, kleurenblindheid etc. een fietstest! Aangesloten aan allerlei meters, waarbij het hart natuurlijk het belangrijkste is, bleek mijn conditie prima tot uitstekend zelfs. Er kunnen nog wel een paar kilo's af(i.v.m. de bergen), maar dat was dan ook het enige. Er staat mij dus weinig meer in de weg om de training volop in gang te zetten. Het damseizoen is praktisch ten einde en kan ik dus elke zaterdag een fikse fietstocht maken. Ook de rechterknie gaat sinds vanmorgen uitstekend. Al zeker een maand last van gehad. Heeft te maken met een te zwaar verzet en kan volgens de keuringsarts verder geen kwaad. Gelukkig maar, want als je aan de vooravond van zo'n zware tocht staat begin je je lichaam extra in de gaten te houden. Alleen al daarom valt het iederen aan te raden om iets groots te ondernemen. Je komt alerter in het leven te staan!

Eerste groepstraining.

Gisteren was ik voor de eerste maal in de gelegenheid om een groepstraining mee te maken. Elke dinsdag om één uur precies is er vanuit Garijp de mogelijkheid om te trainen onder leiding van Baukje de Jong-Spoor. Zij fietste reeds in de zestiger jaren bij de dames. Er zullen in die tijd niet veel dames aan wielrennen gedaan hebben. Fietsen is in Friesland -ook bij de heren- nooit massaal beoefend. Feit is wel dat Baukje inmiddels een grote ervaring heeft opgedaan en veel nuttige tips kan geven. Nog steeds is ze razend enthousiast over de wielersport en brengt dit als trainster nog wekelijks in de praktijk door groepstrainingen te verzorgen.
Voor de gelegenheid heb ik mijn oude Gazelle/Tour de France op laten knappen. Nieuwe remmen, trappers, een wat langere stuurpen en nog wat kleine dingetjes hebben er voor gezorgd dat hij weer als nieuw is. Een klein sopje deed de rest. Voordeel van deze fiets is het racestuur, waardoor ik wat meer snelheid kan maken. Maar goed ook, want ik bevond me gisteren in een uitermate goed getraind gezelschap. Een aantal deelnemers zijn bijna dagelijks op het ijs te vinden en schaatsen-voor hun leeftijd- nog op hoog nivo. Direct van start in een stevig tempo richting Rottevalle. Het weer was guur en de wind pittig. Van de trainster moesten we een klein verzet aanhouden en mochten we beslist niet schakelen. Via Bakkeveen-Beetsterzwaag-Drachten weer terug richting Garijp. Toen ik in Burgum was zat ik er zowaar een beetje door! Waarschijnlijk te weinig gegeten. Ik was blij dat mijn fietsmaat in Burgum een andere kant uit moest, kon ik nog wat relaxter fietsen. Vooral last van mijn nek en armen. Het in een race-houding fietsen moet weer wennen. Als tip kreeg ik nog mee om direct bij thuiskomst wat te eten. De verzuring van de spieren schijnt dan sneller opgeheven te worden. En eerlijk is eerlijk, de stijfheid valt nu heel erg mee. Gisteren zo'n negentig kilometer gefietst, waardoor ik mooi op schema lig. In maart moeten we vierhonderd kilometer afleggen. Gelukkig telt deze maand vijf weken en kan ik met behulp van woon-werk fietsen en heel eind komen.

Training Bolsward-Ghana gestart

De training voor de fietstocht Bolsward-Ghana is gestart. Deze maand februari moeten we 100 kilometer fietsen, kalm aan en met de handjes op het stuur. Voor mijzelf betekent dat bijna vakantie, want normaal leg ik in een maand meer kilometers af. Ik heb me echter voorgenomen om me strikt aan het trainingsschema te houden. Dus één keer naar Leeuwarden en in't weekeinde een slag door't Buitenveld en ik heb ze in de benen.
De bijgaande foto is genomen tijdens de open dagen van het Friesland College te Heerenven.
Het Friesland College is co-sponsor van de fietstocht en ze verzorgen o.a. onze fietsen. Belangrijk is ook een grondige inventarisatie van merk-en type fietsen die de deelnemers gebruiken. Reserve-materiaal moet mee op één van de begeleidende trucks. Alleen al een ketting gaat maar zo'n drieduizend kilometer mee en zal dan vervangen moeten worden.
Eergisteren ontmoette ik een oud-leerling van mij:Pierre uit TOGO. Een aantal jaren geleden gevlucht naar Nederland en nu woonachtig vlakbij mijn huidige werkplek. Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe Pierre in de klas zat. Bibberend van de kou, maar vastbesloten er wat van te maken in Nederland. Pierre wilde graag in zijn vrije tijd Nederlands studeren, maar in het toenmalige AZC aan de Bonkevaart te Leeuwarden was geen behoorlijke studieruimte. Met meerdere mensen op een kamer en nooit rust. Met enige hulp van onze kant is het gelukkig allemaal goed gekomen. Pierre wist dat ik in Afrika geweest was en raadde me toendestijds Ghana(!) aan als een prachtig land om eens als toerist te bezoeken. En nu is het dan bijna zover! Pierre is zelf in Accra geweest en kan zijn land dus goed vergelijken met de situatie in Ghana. In Togo zijn de voorzieningen inmiddels ook wat verbeterd, maar nog steeds is Pierre enthousiast over Ghana. Typerend voor de Afrikaanse gastvrijheid is dat ik direct door Pierre uitgenodigd ben om zijn familie in Togo te vereren met een bezoek. Voorlopig heb ik dit afgewimpeld, maar wie weet...

Zambia/South Luangwa National Park

Het einde van deze safari is het afgelegen South Luangwa National Park. Dit is een nog ongerepte wildernis in een zijtak van de Great Rift Valley, waardoor de Luangwa rivier zijn weg zoekt richting Zambezi. Na een uren lange rit over een slechte weg(voor mij de tweede keer al) bereiken we "Flat Dogs" campsite, hoewel je krokodillen hier minder vaak ziet dan nijlpaarden. Verrassend is de kwaliteit van de camping. Fraaie kantine met open lucht bar en zelfs zwembad verwacht je hier niet. De camping wordt gerund door Engelsen en die weten nog altijd van wanten. Ik heb zo langzamerhand veel wildparken in Afrika bezocht, maar S.L.N.P. blijft toch één van mijn favorieten. Spectaculair zijn hier de olifanten die praktisch elke dag even langs komen. Zelfs 's nachts heb je grote kans op visite. Voedsel in de tent is absoluut verboden. Wij werden tijdens het avondeten zelfs "overvallen"door een jong mannetje. Het dier veroorzaakte grote paniek, maar toch heb ik me niet echt bedreigd gevoeld. De dieren zijn hier niet zo groot en hebben het eigenlijk alleen maar op iets eetbaars voorzien. In de bomen zijn een paar platformen getimmerd en als je die veilig weet te bereiken, kun je de dieren rustig observeren. In het park zelf heb je tijdens de "nightdrive"een grote kans om luipaarden te spotten. Zeer aan te bevelen dus.
De volgende dag 13/08 weer terug naar Lilongwe/Malawi. Tot diep in de nacht een uitstekende discotheek bezocht, waarna we de dag daarop via Nairobi terugkeren naar Amsterdam/Schiphol.

Malawi/Lilongwe

Onze safari zit er al weer bijna op als we richting Malawi gaan. Tijdens een tussenstop op een parkeerplaats met een mooi uitzicht krijg ik een soort déja vu ervaring. En inderdaad als ik rondkijk herken ik de plek. De steile rotswand aan de overzijde van de weg en de afgrond langs de parkeerplaats. Tijdens één van mijn vorige reizen ben ik hier eerder geweest. Ik heb destijds nog een foto van een klein palmboompje gemaakt dat een eindje verderop verscholen ligt achter een rotsformatie. Deze foto hangt nu al weer een aantal jaren bij mij thuis in de hal te pronken. Even kijken dus of de boom er nog staat. We moeten via een smal pad omhoog. Hier worden regelmatig sanitaire stops gemaakt. Het toiletpapier slingert overal rond. Nog een beetje hoger en we kunnen de boom zien staan. Voor een zwarte rotsformatie en nauwelijks gegroeid! Kan ook bijna niet in de schrale grond waarin de boom zijn domicilie heeft. Net als vijf jaar geleden staat de top van de rotsformatie in de hens. Waarschijnlijk boeren die de regentijd afwachten en de onvruchtbare bodem alvast een beetje willen verrijken met de as van het dorre gras dat hier overal staat.
De campsite in Lilongwe is druk. Veel backpackers die tot laat in de nacht de bloemetjes buiten zetten. Heeft ook zo zijn consequenties voor het douchen. Geheel ontkleed draai ik aan de kraan. Geen druppel water meer. De tanks zijn of leeg of de gebrekkige waterleiding kan de drukte niet aan. Uiteindelijk krijgt iedereen een straal water en kunnen we aan tafel. De volgende dag weer een zware rit richting Zambia, dus maken we het niet lang meer.

Mozambique/Tete

Op weg naar Tete stoppen we bij een brug. Het uitzicht op de rivier, die trouwens bijna droog staat, is spectaculair. Een oude man stopt en bekijkt ons. Wij bekijken zijn fiets. Een teken van welstand zo'n fiets. Ik ben een beetje jaloers. Ik zou graag een stukje willen fietsen. De rit naar Tete is lang en uren zitten valt ook niet mee. De fiets is niet geheel compleet. Eén van de trappers ontbreekt. Slechts de gladgeschuurde trapperas steekt nog uit het pedaal. Zo moesten wij vroeger ook vaak fietsen toen wij nog in betrekkelijke armoede leefden. Toch hadden we het toen nog vele malen beter dan deze oude man.
Tete is een stad waar niet veel te beleven valt. Hier ligt de enige brug in geheel Mozambique over de Zambezi rivier. Wij kunnen de benen strekken en wandelen naar de eenvoudige camping. Over de brug direct rechtsaf en dan zo'n vijfhonderd meter langs de oever moet zich de campsite bevinden. Een schare kinderen vergezelt ons het laatste stukje. Zoals overal zijn ze enthousiast. Ze hangen tussen ons in en wij zwaaien ze heen en weer.
De camping is eenvoudig ingericht. Er staat echter wel een grote koelkast met zo'n glazen deur. De inhoud moet nog gekocht worden, maar ook dat komt voor elkaar. In de woning is televisie en een groot aantal kinderen mag aanschuiven, ook weer net zoals vroeger bij ons thuis. Wij hadden vrij vroeg een televisie en op woensdagmiddagen hadden we het huis ook vol.
's Avonds een optreden van een kinderkoor. De vriendelijke bandleider vraagt om geld en kledingstukken. Het zijn weeskinderen. Ook hier is aids een probleem. De camping heet Jesus è bom. Er staat een groot kruis gevormd door neonbuizen, waarvan één kapot is. Per slot van rekening zijn we nog op Afrikaanse bodem en is er altijd wel iets kapot. De volgende dag weer vroeg op. Douchen kan, maar het water komt rechtstreeks uit de Zambezi en is koud. Soms sla je het opfrissen maar over en dit is zo'n dag. Wij vertrekken voor (weer) een lange rit naar Lilongwe/Malawi.

Mozambique/Bandula

In Bandula staat een motel. Zeker, een motel! Een blanke boer heeft een restaurant en camping als tweede tak. Ook bestaat er de mogelijkheid om een bungalowtje te huren. Op het erf kun je verder krokodillen bekijken en het rondscharrelende pluimvee zorgt voor wat afleiding tijdens het eten. Het motel ligt aan een groot stuwmeer. De omgeving is verder niet zo bijzonder, maar wel kun je een wandeling maken naar het dorp. Je krijgt dan een mooie indruk van de economische activiteiten op het platteland. Zelf was ik die dag behoorlijk ziek van het leidingwater dat ik in een overmoedige bui op Benguerra gedronken had. Gelukkig is er een leuk terras bij het restaurant en kon ik met wat cola zonder prik (schijnt te helpen) de vogeltjes bekijken. In de droge tijd zijn er geen gasten. Het schijnt dat dit motel populair is bij rijke Afrikanen uit Zimbabwe. Ze komen echter in de hete zomertijd en kunnen hier dan lekker eten en zelfs zwemmen in het zwembadje naast het terras.
De overige groepsleden bezochten dus het platteland en kregen een goede indruk hoe men hier woont, werkt en zelfs de school werd met een bezoekje vereerd. De kinderen hebben zelfs de luxe van meubilair. Toch een teken dat men er weer wat van probeert te maken. Vaak moeten kinderen in veel Afrikaanse landen zittend op de grond de les volgen, maar hier dus niet. In de houtzagerij kun je houtsnijwerk kopen. Mooie houten schalen vormen de hoofdmoot. Ze zijn echter zeer gevoelig voor breuken. Kennelijk droogt men het hout niet goed genoeg of men gebruikt de verkeerde houtsoort. De traditionele hutten worden meer en meer vervangen door stenen exemplaren. Kleinschalige steenbakkerijen zie je dan ook vaak. De stenen zijn niet zo sterk als bij ons maar voor Afrikaanse begrippen een sterke verbetering.

Mozambique/Bazaruto-Archipel

Voor de kust van Vilanculo ligt de "pristine"Bazaruto-Archipel. Dit gebied heeft een beschermde status. Het toerisme blijft er binnen de perken. Dat betekent rust en ruimte, geen lelijke hoogbouw en de walmende stank van bars en eettenten. Met de hele handel inclusief de keuken van Eddy in twee dhows naar Benguerra. Onderweg zie je dolfijnen zwemmen. De zee is ondiep dus je kunt zo in zee springen en een eindje met deze -toch vrij schuwe dieren -mee zwemmen.
Op het eiland kun je in "luxe" rondavels slapen. Niet bang zijn voor ratten! Ze hebben een douche en toilet en twee grote tweepersoonsbedden. Zitmeubilair is er niet, maar het strand ligt op steenworp afstand. Bijzonder zijn hier enkele duinmeren, waar nog krokodillen leven. Wij hebben ze echter niet gezien. Wel ijsvogels, malachiet- en de bonte ijsvogel. Langs het strand zagen we de nestholen van de bonte (pied kingfisher) ijsvogel in een steilwand van één van de hoge duinen die hier voorkomen. Verder zie je hier veel black coucals, common bulbuls,ibissen, wevers, honingzuigers, witte reigers enz. Ook voor slangen moet je oppassen. In de douche lag een levensgevaarlijke groene mamba. Gelukkig maakte dit dier geen slachtoffers. Ik was zo stom om na een lange wandeling uit de kraan te drinken en werd prompt een dag later ziek. Terug alles weer in omgekeerde volgorde naar de dhows en gezeild naar de onbedorven kust van Vilanculo.

Mozambique/Vilanculo

Op 3 augustus arriveren we in Vilanculo. De camping ligt weer aan het strand en wordt beheerst door een reusachtige baobab-boom. Volgens Eddy staat hij er al zo'n tweeduizend jaar en heeft dus de tijd van de farao's nog meegemaakt. De baobab kan inderdaad heel oud worden. Zijn vreemde vorm heeft hij te danken aan zijn veeleisende gedrag tijdens de schepping. God raakte vertoornd en plantte de boom voor straf met zijn wortels omhoog in de grond. In tijden van grote droogte maken olifanten gebruik van deze boom. Hij bevat veel water en deze dieren slaan dan stukken uit de stam om te kunnen drinken. De vruchten van de baobab bevatten een soort witte pitten die eetbaar zijn. Ze groeien niet overal. Ze hebben het liefst goed doorlatende zanderige bodems. De tweede foto geeft al aan dat zand hier genoeg voorkomt. Vanaf de camping is de foto gemaakt en je kijkt uit op de Indische Oceaan. In de verte ons volgende reisdoel: de Bazaruto-Archipel.

Mozambique/Morogulo

De rit naar Morogulo werd onderbroken door een tocht over een baai met twee dhows. De truck moest uiteraard het hele stuk omrijden, maar wij gingen dwarsover en konden aan de overkant onze benen strekken op het terras van een mooi restaurant, waarvan de tuin opviel door de exotische planten die in de tuin groeiden. Het water in de baai was ondiep en glashelder, waardoor je grote velden zeegras op de bodem kon zien staan. Vrouwen vingen visjes met een spies en je het idee kreeg dat hier in eeuwen niets veranderd was.
De camping van Morogulo is perfect, maar bezaaid met palmbomen. Het is onverstandig om onder zo'n boom je tentje op te zetten, want cocosnoten komen hard aan en kunnen zelfs dodelijk zijn.
De camping heeft mooi aangelegde vijvers die stromend water hebben. De camping ligt namelijk achter hoge duinen die voor een constante wateraanvoer zorgen.
Natuurlijk kon ik het niet laten en moest er gevist worden. Was in een grijs verleden een grote hobby van mij, dus met Jakes erop uit. In een rubberboot de ruwe zee op en met vier hengels "big-game" vissen. Viel dik tegen. Niets gevangen. We hadden beter met een hengeltje op één plek wat kunnen proberen. 's Avonds bleek de vangst van de lokale bevolking aanzienlijk beter. De kreeft smaakte heerlijk. Douchen kon met warm water, maar dan moest je wat parafine kopen en die aansteken onder de waterleiding. Het werkte uitstekend.

Mozambique/Inhambane

Onderweg van Xai Xai naar Inhambane kom je tijdens tussenstops veel handel tegen. Vooral de eerste levensbehoeften zoals voedsel en kleding worden overal in eenvoudige marktkramen aangeboden. Fruit, vis, cashewnoten zijn hier lokale specialiteiten en spotgoedkoop.
Inhambane is een badplaats maar heeft o.a. ook een overdekte markthal, waar bijna geen nee te koop is. Je kunt natuurlijk zonnen en zwemmen aan het strand, maar duiken en zee-safari's behoren ook tot de mogelijkheden. Wij kozen voor een zee-safari, maar door de ruwe zee viel dit wat tegen. Een walvis werd gespot en ook enkele dolfijnen. Je kunt dan zwemmen met deze dieren of gewoon een beetje ronddobberen.
Bijzonder was nog dat ik oude bekenden tegenkwam die dezelfde reis in omgekeerde volgorde maakten.