Op mijn buro ligt een eenvoudig programmaboekje. De omslag is geel en de titel luidt: Open Nederlands Damkampioenschap Brunssum 1986. Wat heeft dat nu te maken met de Keutenberg? In 1986 deed ondergetekende voor de eerste maal mee met een groot meerdaags damtoernooi. En omdat ik in die tijd een gloednieuwe tot "randonneur" verbouwde Gazelle racefiets had aangeschaft, besloot ik mij per fiets naar Brunssum te begeven. Aldaar aangekomen belandde ik in Heerlerheide op camping "De Hitjesvijver" in een bungalowtent tesamen met o.a. Bauke Bies(ex-wereldkampioen junioren) en de nu nog steeds actieve topdammer Ron Heusdens. Dagelijks een partijtje dammen en 's avonds vertier op de camping was ons dagelijks ritme. De Tour de France zorgde voor veel gespreksstof en kijkplezier in het speellokaal Concordia in Brunssum. Zo kwam waarschijnlijk ook ter sprake dat ondergetekende fietsliefhebber was en is. Bauke Bies wilde wel een weddenschap met mij aangaan. Ik moest op onze vrije zondag ongezien de Keutenberg beklimmen: inzet een kratje Grolsch bier. Natuurlijk ging ik de weddenschap aan en die zondag daarop fietsten we met z'n drieën(Bé Eggens, Ron Heusdens en schrijver dezes) richting Keutenberg. Hoe de rest van het damgezelschap daar naartoe gereisd is kan ik me absoluut niet meer herinneren. Feit is wel dat praktisch alle ingezetenen van de bungalowtent zich verzameld hadden op een terrasje aan de voet van de beruchte heuvel. Van een insider had ik inmiddels gehoord dat je in de kleinste versnelling moest starten omdat het steilste stuk direct na een S-bocht begint. Zo gezegd zo gedaan. Samen met mijn secondant Ron Heusdens ging ik van start. Toen ik na de bocht de helling ontwaarde sloeg de schrik mij om het hart. Dit leek mij onmogelijk! Bijna als een muur verrees de heuvel. Toch slaagde ik erin om deze hindernis te nemen en haalde zowaar de top. Weddenschap gewonnen. Zelfs de regionale omroep besteedde in een sportuitzending kort enige aandacht aan het festijn.
Nu precies twintig jaar(toeval?) en drie dagen later heb ik als voorlopige afronding van mijn training voor de fietstocht Bolsward Ghana drie bekende heuvels beklommen. Vanuit standplaats Heerlen natuurlijk op de fiets naar Valkenburg om de eerste trofee te pakken: de Cauberg. Toen we in Valkenburg aan een lokalo de weg vroegen naar de Cauberg en de reden noemden, bekeek de man bushy (naam van mijn randonneur) en wees ons bijna meewarig de juiste weg. Nee dit zag hij niet zitten. En inderdaad, voor een buitenstander zag ik er niet echt uit als een bergbeklimmer. Bushy, behangen met een stuur- en fietstas en een grijzende "opa" met pet in vrijetijdskleding. Nee, dat moest een vergissing zijn. Extra gemotiveerd begaven wij ons op weg naar de voet van de heuvel. Wielrenners met superlicht materiaal gingen (vaak) puffend naar boven. Gelukkig slaagde ik erin zonder echt veel moeite de top te halen. Dus op naar de Keutenberg. Het echte werk. Toen we bij de voet van de heuvel arriveerden zette ik zonder pardon aan en hoewel "de muur" me weer schrik aanjoeg, spurtte ik ook hier met volle bepakking naar boven. Op de top stonden een aantal jongelui bijna te kotsen van inspanning, terwijl ik ontspannen aan een buurtbewoner, die met een flesje bier in de hand onze inspanningen zat aan te kijken, kon vragen of dit misschien al het hoogste punt was. En inderdaad ik was er. Later die dag was de Vaalserberg echt niet moeilijk meer. Missie geslaagd!
Op de foto sta ik aan de andere kant van het gehucht op de Keutenberg. Op de achtergrond is nog juist een gebogen figuur te zien, kokhalzend van inspanning!
