Na een ritje van zo'n 140(!?) kilometer zijn we de Hoge Atlas gepasseerd en buigen we af westwaarts richting Atlantische Oceaan. Kort na de stad Er Rachidia kamperen we langs de weg aan de voet van een tafelberg. Zo op het eerste gezicht een plek waar niks te beleven valt. Als ik m'n tent opzet ontdek ik een paar gaten in de grond. Waarschijnlijk huizen hier woestijnratten. Ik blokkeer het hol met wat stenen in de hoop dat de dieren meerdere uitgangen hebben en zich niet een uitweg zullen knagen door mijn grondzeil.(footprint)
Foto 2. Regelmatig komt de witkruintapuit even buurten. Wie goed kijkt ziet de vervuiling ter plekke. Oude batterijen, lappen, plastic spul enz. Ik ga er vanuit dat dit een uitzondering is. Bij het zoeken naar een geschikte kampeerplek moeten de trucks de weg kunnen verlaten. Meestal wordt dan een oud spoor gevolgd, vandaar deze rotzooi.
Foto 1. Deze wilde meloenen zijn oneetbaar. Met zijn wijdvertakte stengels is het een pionier die als functie heeft het vastleggen(?) van de bodem.
Als de avond valt zie ik voor het eerst van mijn leven "live" de ringen van saturnus. Één van de deelnemers heeft een redelijk sterke telescoop meegenomen. De omstandigheden zijn hier ideaal. Geen hinder van straatverlichting zoals in Nederland. De melkweg is op deze plek duidelijk zichtbaar en iedereen is vol stille verwondering.
Die nacht worden we zoals zovaak wakker gehouden door blaffende honden. Reizigers door Marokko moeten rekening houden met nachtelijke herrie. Zijn het niet de dieren dan is het wel de moskee waar om een uur of vijf het "Allah ou Achbar" vanaf de minaret het gelovige volk aan het tijdelijke van ons nietige bestaan herinnert en oproept tot gebed. Gelukkig went alles. In Nederland hadden we allang een rechtszaak aangespannen tegen de veroorzakers van hanengekraai, ezelgebalk, blaffende honden en moskee-lawaai, maar dit is Afrika en daar heeft men andere kopzorgen.
