De komende tijd gaat de route langs de kust van de Atlantische Oceaan. De foto geeft een indruk wat een fietser dagenlang te wachten zal staan: een eindeloze rechte weg. De enige afleiding vormt zo nu en dan het uitzicht op de oceaan en zelfs een flauwe bocht is dan een welkom verzetje. Stranden zijn er wel, maar vaak zijn ze moeilijk bereikbaar omdat een steil klif een bijna onneembare barrière vormt. Langs de kust staat elke dag een vettige zoute harde wind die gelukkig meestal uit het noordoosten waait, waardoor lange afstanden afgelegd kunnen worden. Etappes van 150 kilometer of meer zijn te doen, zeker in een groep. De temperatuur valt hier in de maanden september/oktober best mee. Genoeg water op de fiets blijft echter noodzakelijk. Zandstormen kunnen voorkomen en dan is een doek zoals afgebeeld op de foto geen onnodige luxe. Een goed op het gezicht aansluitende zonnebril is reuze handig. Ik heb nog overwogen om een skibril mee te nemen. Zou ik deze route ooit weer fietsen, dan gaat er zeker een exemplaar mee. Zelf kreeg ik behoorlijk last van het striemende zand omdat per ongeluk een "poot" van mijn hippe zonnebril afbrak, waardoor deze niet goed meer op mijn gezicht aansloot. Het scherpe zand veroorzaakt pijnlijke rode ogen. Een nachtje bedrust is voldoende om er weer vanaf te zijn. Kamperen kan hier overal. Door de harde wind is een kleine tent aan te bevelen. Grote tenten waaien weg en zijn hier niet hanteerbaar.Zelfs in de tent ben je niet gevrijwaard van zand. Je moet niet schrikken als je 's morgens alles moet uitkloppen omdat het fijne stofzand overal in doordringt. Tassen hermetisch dicht houden en gevoelige apparatuur niet rond laten slingeren.
Veel verkeer is er niet. Meestal zijn het vrachtwagens en omdat er een bloeiende visindustrie is, veel koelwagens, die de vis naar de markten in het noorden vervoeren. Nadeel is dat ze zo nu en dan smeltwater lozen, waardoor om de zoveel kilometer de lucht niet te harden is. Gelukkig kun je die plekken al van verre zien liggen omdat ze zwart van kleur zijn. Even de neus dicht en je bent er voorbij.
De zware vrachtwagens gebruiken hier oude banden die van een nieuwe slijtlaag voorzien zijn. Deze slijtlaag knapt er vaak spontaan vanaf, waardoor de weg zo nu en dan bezaaid is met stukken rubber. Men heeft hier de vervelende gewoonte om de rotzooi te laten liggen, ook al betekent dat levensgevaar voor argeloze weggebruikers. Het spreekt vanzelf dat vooral fietsers moeten opletten. Ook sommige "toeristen" hebben totaal geen respect voor het milieu. In deze streek reizen veel Spanjaarden en op een dag vond ik een enorme berg rotzooi, bestaand uit frisdrank- en bierblikken, lege whisky flessen en andere welvaartstroep. Uit de etiketten konden we afleiden dat het materiaal Spaans was.
De kust is hier kennelijk en paradijs voor sportvissers. Heel vaak zagen we mensen in de weer met werphengels en ik heb de indruk dat veel lokalo's ook vissen voor de markt. Dit blijkt o.a. uit de armoedige hutten die hier en daar langs het klif staan. Ook staan er regelmatig door mensenhanden gemaakte stenen bouwsels langs de weg die waarschijnlijk dienen als tijdelijke opslagplek voor de vangst en dus "ophaalplek"voor gemotoriseerde handelaren.
No comments:
Post a Comment