De Westelijke Sahara is al jaren omstreden gebied. Het enige wat de argeloze doorgaande reiziger er van merkt zijn enkele wegversperringen (roadblocks) en de daarbij behorende poespas. Het wel of niet vlot doorgang verlenen hangt af van het humeur van de controlerende militairen. Vooral de commandant is een factor van belang. Je timide opstellen en vriendelijk blijven lachen kan schelen. Vervelend is dat je niet van tevoren weet welke informatie ze precies willen. Ook dit lijkt willekeurig en aan stemmingen onderhevig. Uiteindelijk geven ze allemaal permissie om door te fietsen. Zo ook deze dag als we vlak voor Laâyoune wel erg lang moeten wachten. De bevelhebber is nurks en probeert van alles om tijd te rekken. Tot aan de framenummers toe moeten genoteerd worden en ook onze financiën zijn staatsbelang. Als dan uiteindelijk alle informatie is ingeleverd mogen we er door. De stad zelf is niet ons uiteindelijke doel maar de haven die enkele kilometers westelijker ligt. Er staat een striemende wind dwars over de weg en het meegevoerde zand slijpt onze lichamen. Laâyoune-Port is een desolaat oord. We hebben er een rustdag gepland en kunnen weer eens in een heus bed slapen. Het hotel ligt vlak naast een visverwerkingsfabriek (sardines inblikkerij) echter het uitzicht over een baai vergoedt veel. In eerste instantie moet ik een tweepersoonsbed delen met een medefietser. Persoonlijk maak ik me daar niet zo druk meer over sinds ik tijdens een ski-vakantie met de zwager van mijn zwager in een tweepersoonsbed belandde. Mijn aanstaande kamergenoot heeft er grote moeite mee, dus beklagen we ons bij de directie, waarop één van ons mag verhuizen naar een drie persoonskamer met drie los staande bedden. We loten en hoewel ik in eerste instantie als winnaar uit de bus kom, besluit ik grootmoedig de boel weer op te pakken om in te trekken bij de buren. Als troostprijs beding ik nog wel dat ik als eerste een lekkere douche mag nemen op de tweepersoonskamer.
We beschikken met z'n drieën slechts over één kamersleutel. Dit leidt prompt tot problemen als ik de kamer verlaat en de deur in het slot trek, terwijl de sleutel nog in de kamer is. Een reserve-sleutel blijkt niet aanwezig. De dienstdoende "allesoplosser" moet bijkans de complete deur slopen om onze kamer weer toegankelijk te maken. In heel Afrika -misschien uitgezonderd Zuid-Afrika- heerst een sloten probleem. Of ze zien er perfect uit maar er is geen sleutel meer, of er is wèl een sleutel maar het slot zelf functioneert niet. In sommige gevallen moet er dusdanig gemanipuleerd worden, dat alleen ingewijden weten hoe je in de kamer kunt komen. In Kayes(Mali)zaten we in een op het oog super de luxe hotel, we hadden een ruime kamer etc. maar de deur kon niet op slot en wilde tevens niet sluiten, waardoor een tas moest dienen als slot en deurdichthouder. Dat er overdag geen water uit de kraan kwam en 's avonds de stroom zo nu en dan uitviel, kun je een hoteldirectie niet kwalijk nemen.
De volgende dag verkennen we de haven. Zie foto. Er heerst zo te zien een vrolijke bedrijvigheid. Een groot gedeelte van de vloot ligt aan de kade. Ramadan? Zo nu en dan loopt er nog een visserschip binnen en kunnen we de vangst aanschouwen. Het gaat hier vooral om sardines die hier nog volop schijnen voor te komen. Sardines zijn er in verschillende kwaliteiten. Inferieure sardines worden niet weggegooid, maar opgekocht door lokale handelaren die ijsresten van de grond schrapen en de vis ermee bedekken. De fabriekspartijen worden bedekt met schoon ijs en afgevoerd in de bekende koelwagentjes. Voor hoe lang nog? Het is bekend dat bijna alle nationaliteiten hier voor de kust met behulp van drijvende visfabrieken de boel leeg harken.
No comments:
Post a Comment