Zo'n twee weken heben we nu doorgebracht in Marokko inclusief de Westelijke Sahara en het voelt als de bekende oude jas; we zijn broodnodig aan een nieuwe toe. Lang genoeg hebben we nu de Marokkaanse cultuur gesnoven en we snakken naar Mauritanië. Echter, het lijkt wel alsof het land ons niet wil loslaten. Uren duurt het voor we de benodigde stempels hebben. Uiteindelijk mogen we dan gaan en na een allerlaatste controle bij de slagboom, waar een paar soldaten domicilie houden onder één van schaarse acacia's, mogen we door. We komen in een stuk niemandsland dat surrealisch op mij overkomt.Van asfalt is geen sprake meer en samen met auto's een enkele camper en zware vrachtwagens hobbelen we over een uitgesleten rotsachtige bodem met zo nu en dan diepe gaten. Links ontwaar ik op een richel kamelen, terwijl rechts van ons een armoedig kampement ligt waar een groot aantal mercedessen op transport wachten richting zuiden.
Zie foto. Wereldfietser/gazelle-fan Frank worstelt zich over de piste van het stuk niemandsland tussen Marokko en Mauritanië.De bagage weegt zo'n 45 kilo. Ik heb geprobeerd zijn fiets op te tillen. Dit lukte met de grootst mogelijke inspanning slechts enkele seconden.
We hebben ons al min of meer ingesteld op een moeizame dagtocht over een piste. Echter tot onze niet geringe verbazing blijkt er ook in Mauritanië een perfecte asfaltweg te liggen. De douaniers gedragen zich-vooral tegenover de vrouwen(allons y-donder op) - onbeschoft. Zonder al te veel oponthoud mogen we door en met de wind in de rug spoeden we ons richting Nouadhibou waar ons een rustdag wacht.
No comments:
Post a Comment