Men zegt wel eens dat reizen door arme landen ook een stap terug is in de tijd. Dat geldt zeker voor de vele winkeltjes die je onderweg tegenkomt. Zie ook de foto van een Marokkaanse éénmanszaak. De bussen met snoepgoed doen mij denken aan mijn kindertijd toen we brood kochten bij "Ike bakker" in voormalig Murmerwoude nu Damwoude. Het snoepgoed zat toen weliswaar in grote glazen potten, maar voor de rest werden er ook slechts basisgoederen verkocht. Keuze was er niet veel. Je kocht brood, eventueel koek(reep-en bruine), portugeesjes(luxe!) en dat was het wel zo'n beetje. Snoepgoed was een centen kwestie en had je wat zakgeld, dan was de keuze niet zo moeilijk. Meestal hadden we echter geen cent te makken. Een meevaller hadden we na een lange vorstperiode. Als het ijs begon te smelten waren we er als de kippen bij om de ijsbaan in Dantumawoude te inspecteren. In het ijs vonden we dubbeltjes, kwartjes en soms zelfs hele guldens die de schaatsers (door kou bevangen?) hadden laten vallen. Na afloop kochten we dan grote hoeveelheden snoep bij bakker Ike en bouwden een feestje. Niemand had nog gehoord van tandbederf.
Tijdens de fietstocht werd het inslaan van voedsel er dus niet gemakkelijker op door de geringe voorraad die de winkels op de planken hebben.Na Marokko worden de voorraden nog kleiner. Daar verkoopt men OMO in plastic zakjes en je mag blij zijn als er genoeg frisdranken aanwezig zijn voor dertien dorstige fietsers. Als het dan ook nog gekoeld is voel je je spekkoper.
De tweede foto is genomen in de badplaats El Ouatia. Toen we de plaats naderden woei er een zwart stuk plastic in mijn derailleur en werd ik gedwongen te stoppen. Alle dorpen en steden worden omringd door enorme hoeveelheden plastic afval dat door de stevige wind de woestijn ingeblazen wordt.
In El Ouatia hadden we een guesthouse afgehuurd, waardoor we ons eindelijk weer eens konden douchen.Een zogenaamd "kermisbed" diende als slaapplek. Wel uitkijken voor de lokale kakkerlakken.Een nabij gelegen restaurant wilde speciaal voor ons wel een vismaaltijd bereiden. Fris en in nette kledij dus dineren met uitzicht op een woest kolkende zee. Er stond die avond een halve storm langs de kust. Wat opviel was dat de vis grotendeels uit ondermaatse exemplaren bestond. Veeg teken of eetcultuur? Persoonlijk ga ik er vanuit dat overbevissing ook hier er de oorzaak van is.
No comments:
Post a Comment