Op weg naar Tete stoppen we bij een brug. Het uitzicht op de rivier, die trouwens bijna droog staat, is spectaculair. Een oude man stopt en bekijkt ons. Wij bekijken zijn fiets. Een teken van welstand zo'n fiets. Ik ben een beetje jaloers. Ik zou graag een stukje willen fietsen. De rit naar Tete is lang en uren zitten valt ook niet mee. De fiets is niet geheel compleet. Eén van de trappers ontbreekt. Slechts de gladgeschuurde trapperas steekt nog uit het pedaal. Zo moesten wij vroeger ook vaak fietsen toen wij nog in betrekkelijke armoede leefden. Toch hadden we het toen nog vele malen beter dan deze oude man.
Tete is een stad waar niet veel te beleven valt. Hier ligt de enige brug in geheel Mozambique over de Zambezi rivier. Wij kunnen de benen strekken en wandelen naar de eenvoudige camping. Over de brug direct rechtsaf en dan zo'n vijfhonderd meter langs de oever moet zich de campsite bevinden. Een schare kinderen vergezelt ons het laatste stukje. Zoals overal zijn ze enthousiast. Ze hangen tussen ons in en wij zwaaien ze heen en weer.
De camping is eenvoudig ingericht. Er staat echter wel een grote koelkast met zo'n glazen deur. De inhoud moet nog gekocht worden, maar ook dat komt voor elkaar. In de woning is televisie en een groot aantal kinderen mag aanschuiven, ook weer net zoals vroeger bij ons thuis. Wij hadden vrij vroeg een televisie en op woensdagmiddagen hadden we het huis ook vol.
's Avonds een optreden van een kinderkoor. De vriendelijke bandleider vraagt om geld en kledingstukken. Het zijn weeskinderen. Ook hier is aids een probleem. De camping heet Jesus è bom. Er staat een groot kruis gevormd door neonbuizen, waarvan één kapot is. Per slot van rekening zijn we nog op Afrikaanse bodem en is er altijd wel iets kapot. De volgende dag weer vroeg op. Douchen kan, maar het water komt rechtstreeks uit de Zambezi en is koud. Soms sla je het opfrissen maar over en dit is zo'n dag. Wij vertrekken voor (weer) een lange rit naar Lilongwe/Malawi.
No comments:
Post a Comment