1 september. Etappe Lectourne- Lau Balagnas
We krijgen de Pyreneeën in zicht. Voor het eerst schijnt de zon volop. Via Lourdes arriveren we in Lau Balagnas.
2 september rustdag in Lau Balagnas Foto 1.
Tot onze niet geringe verbazing werden er in dit stadje posters opgehangen. 's Avonds was er een bijeenkomst gepland met enkele lokale bestuurders en de plaatselijke fietsclub. Tijdens deze rustdag verkennen we alvast een stukje van de eerste berg-etappe. Natuurlijk is er tijd voor een terrasje en een aantal leden van de groep bezoekt Lourdes.
's Avonds na de verplichte bijeenkomst in het dorpshuis is er een briefing over de komende beklimming van de Aubisque en de Col Pierre Sint Martin. We worden in twee groepen opgedeeld. De sterkste klimmers in groep één en de rest in twee. We moeten op elkaar wachten op de top van de Aubisque en kunnen daarna aan de afdaling beginnen. Ik protesteer nog tegen mijn indeling. Ik heb nog nooit van mijn leven een Col beklommen en vind mezelf niet een rasechte klimmer. De leiding houdt voet bij stuk en ik leg me er bij neer. We zien wel.
3 september. Beklimming van de Aubisque en de Col Pierre St. Martin. Foto 2.
De Aubisque valt niet tegen. Groep één bereikt zonder veel tegenslag de top en trots poseer ik voor de foto. Voor het eerst een Col beklommen! In razende vaart de afdaling. M'n teller geeft als top een snelheid aan van 63 kilometer per uur! De rit naar de tweede Col gaat ook met hoge snelheid. We nemen een koffiepauze en ontmoeten hier de leden van groep twee die ook zonder problemen de Aubisque beklommen hebben. Groep één vertrekt iets eerder en aan de voet van de tweede Col gaat ieder in eigen tempo omhoog. Het is inmiddels bloedheet. Ik transpireer enorm en vrees dat mijn watervoorraad niet toereikend zal zijn. De beklimming valt vies tegen. Percentages van meer dan 10 procent zijn eerder regel dan uitzondering. Ik moet van de fiets af. Lopen valt ook niet mee. Fietsen-al is het ook wankelend- gaat vele malen sneller. Ik zie een Afrikaan met zijn Franse vriendin picknicken in de berm en vraag me af waar we aan begonnen zijn. Ik vrees even dat ik de top niet zal halen. Ik word ingehaald door een deelnemer van groep één en ik verzoek hem om aan de rest door te geven dat ik me aansluit bij de langzamere groep. Ik knoei door en stap regelmatig even van de fiets om bij te komen. Geen ademnood, maar de benen willen niet. Dan haal ik twee deelnemers van groep één in. Ook zij zitten in de problemen. Eén van hen wordt het zwart voor de ogen en er moet gestopt worden. We besluiten met z'n drieën door te gaan. De klim-percentages verminderen wat en ik neem een voorsprong. De top is in zicht en plotseling gaat het weer vliegend. Ik weet waar ik aan toe ben, en kan m'n krachten inschatten. Bijna bij de top wacht ik natuurlijk even op mijn maten en gezamenlijk fietsen we naar het hoogste punt. De beste klimmers hebben meer dan een uur op ons moeten wachten. We beginnen zonder dralen aan de afdaling richting Spanje. Door een steile kloof in vliegende vaart naar de camping. Het is een ongeluksdag. Eén van m'n maten valt in de afdaling en kan niet verder. In groep twee doet zich ook een valpartij voor. De tandem gaat onderuit en M.K. breekt haar sleutelbeen en is uitgeschakeld. In het holst van de nacht komen de -op twee na- leden van groep twee gebroken aan op de camping. Niet op de fiets maar in de Unimog. Inmiddels hebben wij hun tenten opgezet en kunnen we de dag gaan evalueren.
No comments:
Post a Comment