21/22/23/10-2007 Senegal-Saint Louis.

De Senegal rivier is tevens de natuurlijke grens tussen Mauritanië en Senegal. Na het bekende oponthoud bij de grens fietsen we Senegal in. De weg is prima en ons doel is Saint Louis, waar we weer een paar rustdagen in het vooruitzicht hebben. Dit geeft een goed gevoel en fleurig fietsen we de stad in die er zo op het eerste gezicht redelijk uitziet. In ieder geval beter dan Nouakchott. Er heerst een gezellige Afrikaanse drukte. De Ramadan loopt bijna ten einde en iedereen maakt zich op voor het suikerfeest. Saint Louis is lange tijd de hoofdstad geweest van West-Afrika dat grotendeels gekolonialiseerd is geweest door de Fransen. Deze invloed is nu nog steeds merkbaar. De mensen spreken er Frans en ook het Franse stokbrood staat nog steeds op het menu. Veel huizen in de stad herinneren nog aan de koloniale tijd en worden de laatste jaren zelfs weer in oude luister hersteld. De stad bestaat uit twee gebieden gescheiden door de Senegal rivier, die verbonden zijn door een lange boogbrug, die nog dienst heeft gedaan in Europa als overbrugging van de Donau. Dit is te merken, want aan onderhoud is jaren weinig gedaan. Als we de brug passeren is het dan ook opletten geblazen. Brede spleten tussen de leggers geven ons uitzicht op het snelstromende roodbruine water van de rivier. Levensgevaarlijk voor fietsers. Door het drukke verkeer is het moeilijk om voldoende snelheid te houden. De lange spleten kun je nog het beste vermijden door snelheid te houden, waardoor je minder afwijkt van het rechte spoor dat hier bitter noodzakelijk is. Gelukkig bereiken we heelhuids de overkant. Dit is een zanderig schiereiland dat aan de westzijde begrensd wordt door de Atlantische Oceaan en aan de oostzijde door de rivier. We slaan linksaf naar het zuiden en belanden in een stoffige straat die moeilijk tot niet te befietsen valt. Het wemelt er van mensen, loslopende honden, geiten en wat dies meer zij. We worden niet altijd even vriendelijk bejegend. Hier heerst doffe armoede maar ondanks dat stralen de mensen en vooral de kinderen een stuk levenslust uit zonder weerga. Kunnen wij voldane westerlingen nog iets van leren. We ontdekken dat we de verkeerde afslag hebben genomen. Langs de rivier loopt een asfaltweg die ons langs de vissersmarkt voert en uiteindelijk bereiken we de camping die aanbevolen wordt door de "Lonely Planet" reisgids. De camping is prima. Er is een bar, restaurant en wie luxueus wil slapen kan er kamers huren. Het sanitair is voor Afrikaanse begrippen ruim voldoende en we kunnen ons eindelijk weer eens een frisse douche permitteren. We zitten aan het strand maar de woeste branding nodigt niet echt uit tot een duik in het zilte nat. Voor de kust zien we weer een drijvende visfabriek liggen, die voorlopig nog ongestoord de boel kan leegroven. Als pleister op de wonde kunnen we volop genieten van een koud biertje en is het goed toeven op het overdekte terras van het barretje, waar zelfs gestroomlijnde westerse muziek onze oren streelt.
Ik besluit om een paar dagen eens goed uit te rusten en verkies tegen mijn gewoonte in het strand boven een excursie naar een belendend natuurgebied. Het enige uitstapje dat ik me noodgedwongen veroorloof is een ritje naar het centrum. Mijn geld is op en in de stad kan gepind worden. Samen met een paar lotgenoten wandelen we door het centrum en pinnen wat geld. Geen grote hoeveelheden, want het leven is hier voor ons niet duur. Al jaren heb ik de gewoonte om slechts een kleine portemonnee op zak te hebben, waar alleen wat kleingeld in zit. Mijn pinpas en creditcard etc. bewaar ik op een veilige plek. Zakkenrollers zijn overal en zeker in de stad. We wandelen door de drukke winkelstraat en plotseling raken we bekneld tussen een grote menigte kijkers en kopers. Ik worstel me er doorheen en voel direct daarna niets meer in mijn dichtgeritste broekzak, die ook nog eens extra beschermd wordt door een kleefklep. Ik ben op de klassieke wijze geript. Tussen de mensenmassa kan een zakkenroller ongestoord je broekzak opentrekken. Ik mis wat kleingeld en enkele bankbiljetten, maar helaas ook mijn bankpas. Ik waarschuw direct mijn maten die gelukkig hun spullen nog hebben. Terwijl ze bezig zijn hun zaakjes te controleren, probeert een onverlaat nog snel een graai te doen in een cameratas, maar slaagt er niet in om het toestel te stelen en houdt een mobieltje in de hand om zijn zogenaamde onschuld te bewijzen. Ik grijp hem bij de arm maar hij rukt zich los en verdwijnt met zijn kompanen in de mensenmassa. Later horen we dat er een fototoestel op klaarlichte dag is gestolen. Ook gewoon losgerukt en meegenomen. Haastig blazen we de aftocht. Ik blokkeer nog snel mijn pinpas en per taxi spoeden we ons naar de camping, waar we onder het genot van een koude pilsener ons "avontuur" uitgebreid bespreken.
De drie foto's geven een indruk van Saint Louis. De foto van de "Donau-brug" spreekt voor zich. Het doorkijkje genomen op de vismarkt geeft een indruk van de tegenstellingen: stinkende middeleeuws aandoende viskramen en tegelijkertijd moderne gebouwen aan de overkant van de rivier, waar de koloniale buurt een opknapbeurt krijgt en tevens moderne gebouwen verrijzen inclusief zendmast ten behoeve van de mobiele telefonie.
Saint Louis speelde in de pionierstijd van de luchtvaart een belangrijke rol in de verbinding Frankrijk/Europa-Zuid-Amerika. Watervliegtuigen landden hier en tankten bij voor de oversteek naar Amerika. Tegenwoordig is er jaarlijks een internationaal jazzconcours.