Je hebt piste haters en piste liefhebbers. Ik behoor bij de eerste groep, hoewel ik me bijzonder goed kan redden op de zandpaden van Afrika. Heeft misschien iets te maken met mijn jeugd. Ik ben opgegroeid met de "Halepaden"in de Dokkumer wouden en heb genoeg zand kunnen happen. Natuurlijk moet je een prima conditie hebben om op de piste snelheid te maken, maar vooral het inschatten van de bodemgesteldheid vergt inzicht en snelheid van handelen. Je hebt in een groep altijd mensen die je beter niet kunt volgen, want regelmatig lopen ze vast en word je ook gedwongen af te stappen. Beter is het dus om je eigen weg te zoeken en snelheid te maken. Je hebt dan minder last van opdwarrelend stof veroorzaakt door je medefietsers en kunt dus het beste spoor kiezen. Gelukkig werd de strakke discipline op de piste noodgedwongen door de hoge temperaturen en de onmogelijkheid om groepsgewijs te pedaleren losgelaten.De helm mocht zelfs af en je kon je eigen gang gaan als je maar om de vijftien kilometer stopte en op de rest van de groep wachtte. Zo kwam het regelmatig voor dat de oudste(!) deelnemer-prima sportman- en ondergetekende een vijf minuutjes moest wachten tot de groep weer compleet was en we een nieuwe run konden beginnen. Snelheden van zo'n 30 kilometer per uur waren geen uitzondering.Hèt grote nadeel van piste fietsen vind ik echter dat je totaal geen oog meer hebt voor de omgeving. Je bent constant bezig met uitkijken naar het beste spoor. We hadden in dit geval ook best een geasfalteerde route kunnen nemen, echter in elke groep heb je nu eenmaal mensen die hun zin weten door te drijven en liever de binnenlanden opzoeken om het "echte" Afrika gevoel op te roepen. In onze vertekende westerse beeldvorming bestaat heel Afrika immers uit zandpaden en dan moet dat beeld op de een of andere manier voor het thuisfront in stand gehouden worden door juist deze paden op te zoeken onder het motto: zie ons eens lekker avontuurlijk fietsen. Volkomen onnodig dus.
Voor het eerst krijgen we dan ook te maken met mensen die moeten afhaken. De vermoeidheid slaat toe. Honderden kilometers door de hete savanne vergt zijn tol. Ook ik moet er bijna aan geloven. Plotseling overvalt me een hevige vermoeidheid, waardoor het fietsen in de hitte een ware martelgang wordt. Mijn maag accepteert geen voedsel meer en ik moet zelfs een keer het avondeten overslaan. Kostbare energie die ik nodig heb om te overleven in deze hel. Ik zet toch door en kom de volgende dag meer dood dan levend aan de finish.Knap dan wonderwel weer wat op en hoef niet met de truck vervoerd te worden. Toch is het niet alleen maar negatief. We zien nu hoe de mensen hier leven. Vooral het kamperen is een groot genoegen. Je hoort 's avonds slechts de stilte die zo nu en verstoord wordt door grazende koeien of geiten en schapen die hier in groten getale- begeleid door herders- het landschap begrazen. Altijd komen er nieuwsgierige boeren/herders even kijken wat voor volk er nu weer op hun grond is neergestreken, maar nooit worden we weggestuurd laat staan lastig gevallen. We zijn hun gast en ze laten ons met rust.
De grote dieren zijn in deze streken verdwenen. De vogelwereld resteert en is nog steeds de moeite waard. Al met al heb ik geen slechte herinneringen aan de honderden kilometers die we dwars door Senegal afgelegd hebben.
De foto's geven een beeld van de piste en de mensen en dieren die er op het plateland leven. Koeien, schapen en geiten. Vooral de laatste diersoort is een plaag voor de natuur. Een geit vreet alles kaal en is misschien één van de mede veroorzakers van de oprukkende woestijn.We zitten hier in de Sahel kort na de regentijd, waardoor er nog redelijk veel water is. Veel dorpen worden slechts bewoond door kinderen, vrouwen en oude mensen. De jonge mannen proberen vaak in de steden wat inkomen te verwerven. Vooral in de droge tijd is er weinig werk op het platteland. De herders zijn over't algemeen jonge jongens die dus niet naar school kunnen.
No comments:
Post a Comment