De negentiende eindelijk weer op de fiets. Tot mijn opluchting verandert het landschap nu razendsnel. De woestijn wordt groener en groener. Acacia's beginnen het landschap te domineren. Hier en daar schemert de woestijn nog op de achtergrond, maar onmiskenbaar komen we in een meer mensvriendelijke omgeving. Hoewel... mensvriendelijk valt hier ook een beetje tegen. Alles is hier ingericht op overleven en bomen en planten pakken het vraatprobleem aan met doornen in alle soorten en maten. De lange stekels kun je nog wel vermijden, maar sommige zaaddozen zijn uitgevoerd met een harde stekelige schil en hechten zich in grote aantallen vast aan de fietsbanden. Gelukkig zijn de stekels net te kort om diep door te dringen, waardoor een aantal van ons de dans ontsnappen. Wie de pech heeft dat er nog banden met een niet al te dik profiel gemonteerd zijn heeft grote kans op lek rijden. Tijdens en na de pauzes zijn we dan ook druk in de weer met stekeltjes zoeken. Ze hechten zich aan lijf en leden. Gewoon even uitrusten in het dorre gras aan weerszijden van de weg kan niet. Je moet minstens een stuk hout o.i.d. zien te scoren voor je een beetje comfortabel kunt plaats nemen.
Toch voelt het als "thuiskomen" als we die avond voor het eerst sinds lange tijd weer tussen de struiken kunnen kamperen. (20/10 is er een dagverslag door mij geschreven, zie de site www.fietsenvooronderwijs.nl)
No comments:
Post a Comment