Wekenlang zijn we naar het zuiden gefietst. Door de recente politieke strubbelingen in landen als Liberia, Guinee-Bissau en Sierra Leone verkiezen wij nu de veilige route via Mali en Burkina Faso.We maken als het ware een omweggetje om dan uiteindelijk in Ghana weer naar de kust terug te keren. De kustweg die we vandaag volgen is van goede kwaliteit. Er is weinig verkeer ondanks het feit dat dit een belangrijke verbindingsweg is tussen Saint Louis en Dakar. Na een ruim aantal kilometers slaan we linksaf het oosten in. We stoppen bij een restaurant en drinken voor de laatste keer koffie in een nette horeca gelegenheid. Dieper het binnenland in neemt de armoede toe en kunnen we nog uitsluitend terecht in "wegrestaurantjes" die voor onze begrippen de naam niet mogen dragen. Ze zijn opgetrokken uit alles wat maar voorhanden is en soms lopen de muizen over de houten balken, terwijl je geniet -dat wel!- van een frisdrankje- meestal coca cola of fanta- dat bij gebrek aan electriciteit lauw geserveerd wordt.. Het restaurant waar we nu zelfs lekkere koffie drinken, heeft als vermaak een levende inventaris. In een kooi ontdekken we papagaaien, terwijl vrije vogels via kieren naar binnen vliegen en onder de dakspanten nestelen, wel zo gemakkelijk voor de vogelaars, die nippend aan hun koffie hun slag slaan en zowaar nog wat eerste waarnemingen kunnen noteren zoals o.a. het Afrikaanse zilverbekje. Weer eens wat anders dan een zilveren bestek en zèker zo mooi. Tijdens het fietsen word ik geattendeerd op zwartmaskerduifjes die we daarna nog regelmatig kunnen spotten.De weg wordt er niet beter op. Het asfalt bevat grote ronde gaten, waardoor we slalommend moeten fietsen. De gaten worden echter steeds talrijker en wordt het meer een soort balletfietsen waar de één meer bedreven in is dan de ander. Zo nu en dan is een confrontatie met een gat dan ook onvermijdelijk en wordt er een fikse aanslag op de nieren gedaan. Gelukkig gebeurt dit zonder verwensingen te uiten; we weten dat we tot nog toe erg verwend zijn en nemen dit ongemak gelaten voor lief. Na een redelijk groot dorp belanden we op een weg in aanleg die echter na korte tijd overgaat in een piste. In een recent verleden is dit een asfaltweg geweest die door ernstige verwaarlozing verdwenen is en er nu nog slechts een rode lateriet piste resteert, die hier en daar lastig te befietsen valt. De komende tijd moeten we het hier mee doen. We zitten in de droge savanne, een landschap met acacia's en verspreid staande baobabs. Herders doorkruisen het gebied met hun vee. Groot wild is hier niet meer. Het is een soort halfnatuurlijk veeteeldgebied geworden.
De foto's.
Regelmatig fietsen jongens met ons op. Ze kunnen het tempo van meer dan twintig kilometer per uur met gemak bijhouden. Het vormt voor ons een welkome afleiding.
Senegal is een land waar ontwikkelingshulp toeslaat. Regelmatig staan dit soort borden langs de kant van de weg. Wie helpt wil zijn naam kennelijk goed inpeperen bij de lokale bevolking.
No comments:
Post a Comment